Alverna heeft op bezoek bij Unitas in Wamel een slappe eerste helft niet kunnen ombuigen. Men begon als team zwak aan de wedstrijd, op het zware veld werden veel fouten gemaakt. Het eerste Alverna kansje – een schotje met rechts – van Senna van Dam, werd beantwoord met een bal op de lat van Unitas. Na 22 minuten kon Victor Beijer een uitbraak van Unitas nog onschadelijk maken, maar drie minuten later was het wel raak, toen Pelle Rensink de 1-0 aantekende. Unitas hield de druk erop en bij een serie van hoekschoppen ‘dwarrelde’ er een door de wind gedragen de kruising achter Kevin Franssen in(2-0). Veel kon Alverna daar voor rust niet tegenover stellen, een mooie solo van Victor Beijer eindigde met een slap schotje, en ook een poging van Stijn Hartog was niet goed genoeg.
Met de nodige wissels en een ‘donderspeech’ van trainer Rick Peters kwam er een ander Alverna uit de kleedkamer, goed voetbal was op het slechte veld moeilijk, maar met veel meer passie en strijd werd Unitas bestreden. Zeker nadat in de 65e minuut Jesper van Roosmalen de aansluitende 2-1 had gemaakt, rook Alverna kans op meer. Men zette aan voor een slotoffensief, veel grote kansen leverde dat niet op, en anders was daar nog de Unitas grensrechter die het ‘vakkundig’ neutraliseerde. Moet gezegd dat Alverna ook enkele keren slecht omging met vrije trappen, die blijkbaar zo niet ingestudeerd waren. Dat in de ‘dying seconds’ toen Alverna alles of niets speelde, aan de andere kant Tom Derks na een uitval de 3-1 scoorde was slechts voor de statistieken.
En weer een nederlaag, om dit onterecht te noemen zou je Unitas tekort doen, maar vanuit Alverna oogpunt was er kans op meer geweest. Maar dan kom je naar de ‘als, als wetenschap’, als ze beter waren begonnen, als ze beter met de kansen omgaan, als er niet zoveel fouten maken, en m’n stokpaardje als ze wat meer ‘gogme’ hadden. En dan heb ik de grootste invloed op de wedstrijd nog niet genoemd, de scheidsrechter van dienst. Blij als we moeten zijn dat ze het doen, en je krijgt wat bij je niveau past, zijn er grenzen. Een man op leeftijd die het allemaal niet meer kan belopen, die zijn cursus afrondde voor de introductie van de gele kaart in 1970, en daar trots op is dat hij ze niet geeft/ bij heeft. Bij iedereen in de regio is genoegzaam bekend dat hij dat zo doet. Een gele kaart is voor de arbiter toch een middel om controle te houden, spelers op hun plaats te zetten en grenzen aan te geven, als men dat niet doet gaat het van kwaad tot erger. Dat het gisteren niet geheel ontspoorde was dan ook geen verdienste van de arbiter.
Opstelling: Kevin Franssen: Tychon Krebbers, Sam Jansen, Victor Beijer(’45 Wessel Sanders), Karsten Derks(’78 Tom Peters): Chiel Jansen(’45 Vanden Heuvel), Lars Verheijen (C) Senna van Dam: Stijn Hartog(’75 Tim van Deelen), Jesper van Roosmalen, Mattijn Arts(’45 Niels van Tintelen)